ΠΑΠΙΚΟ ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ!




Tοῦ θεολόγου Νικολάου Πανταζῆ

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της Μεγάλης Εβδομάδος. Η Ορθοδοξία θρηνεί, πενθεί και απηχεί το Θείο Δράμα. Δράμα η υπόθεση στο Βόλο. Στο νοητό Κυματοθραύστη Μώλο δεν αράζουν πλέον πλεούμενα γαλανόλευκα παρά μόνο Παπικά Υπερωκεάνια για Ενορχήστρωση Βατικάνια, δαιμονοσυμφωνική.
– «Φανατικός είσαι», κάποιος θα μου πει. «Δεν έγινε και τίποτα κακό, μια Συναυλία Μουσική, Έγχορδο Σεξτέτο». Αηδία Σκέτο! Και θα σας πω γιατί.

1.Πρώτη Σκηνή, Βλασφημία Πρώτη:
Σε Ορθόδοξο Ναό ΔΕΝ τελούνται θέατρα και Συναυλίες, παρά μόνο Βυζαντινές και αυτές, εάν είναι «Καλλιτεχνικές» αστοχούν (με την πρωταρχική έννοια του αμαρτάνω, α-μάρτω = χάνω το στόχο μου»). Στόχος κάθε Βυζαντινής «Συναυλίας» (αδόκιμος όρος εν σχέσει με την Αγία μας Ορθόδοξη Λατρεία) είναι η τρίπτυχη προσευχή. Δηλαδή. Από την
α) Υμνωδία περνούμε στην
β) Δοξολογία, και από τη Δοξολογία στη
γ) Θεολογία!
Οι Βυζαντινοί Ύμνοι περιέχουν Άφθαστο και Ύψιστο Ορθόδοξο Πλουτισμό Θεολογίας. Η δε Θεολογία αναβιβάζει όχι μόνο το νου, («λογικήν λατρείαν σοι Χριστέ προσφέρομεν») αλλά κυρίως τη ψυχή στα Θεία Νοήματα και εξυπηρετεί τη Θεία Λατρεία. Κάθε άλλη «Καλλιτεχνική Συναυλία» υπηρετεί την Μουσικολογία, όχι τη Θεολογία. Θρέφει τα ώτα των απαθώς ακουόντων και γαργαλά τις μουσικόφιλες χορδές τους. Οι «Θεόφιλες» φωνές καταντούν Κοσμικές Ορχήστρες, «αρτίστες» και κοσμικοί τραγουδιστές.
Όταν λοιπόν ο Ορθόδοξος Ναός έχει τη Πανίερη, Αγία Φήμη να διενεργείται εντός του Μελωδία Θεϊκή, Μουσική Ουράνια, Αγγελική, Βυζαντινή και συ τελείς απαγορευμένη κοσμική, ετερόδοξη και αιρετική υμνωδία, τότε μετατρέπεις τον Οίκο του Πατρός, εις οίκον Εμπορίου Διαθρησκειακού. Έτσι βλασφημείς, βλάπτεις την Φήμη, και του Ναού αλλά και του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί εντός του Ναού, που εμπνέει τους Αγίους Πατέρες να συνθέτουν τέτοιους ασυκρίτους, υψοποιούς, Υπερόχους και Υπεροχικούς, Θεολογικούς Ύμνους.
2.Δεύτερη Σκηνή, Βλασφημία Δεύτερη:
Η κάθε Παπική θρησκευτική, ενόργανη και ορχηστρική μουσική, κάθε «σοπράνικο», «τενορομπασομπάχαλο» Κοντσέρτο με φωτάκι χαμηλό και κεράκι σπαρματσέτο, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ετερόδοξη θρησκευτική μουσική (είναι φοβερή αστοχία να αναφερόμαστε σε «εκκλησιαστική» μουσική ετεροδόξων διότι οι αιρετικοί δεν είναι Εκκλησία και εάν έτσι καταχρηστικώς το λέμε, τοποθετούμε επί τούτου «ε» μικρό και πάντοτε εντός εισαγωγικών για να τονιστεί η σχετικότητα και αρνητικότητα του πράγματος) κάθε λοιπόν αιρετική μουσική, αποτελεί βλάσφημη μη ευπρόσδεκτη από το Θεό προσευχή. Είναι πάντως δική τους, πωρωμένη, διεστραμμένη στο δόγμα προσευχή. Είτε είναι αυτή φωνητική και καλλιτεχνική, είτε είναι ενόργανη και ορχηστρική, είναι πάντως προσευχή, με το δικό τους τρόπο και πρέπει μόνο να γίνεται στο δικό τους τόπο!
Όταν λοιπόν εσύ, κ. Ιγνάτιε, ως Επί-σκοπός, ανεπίσκοπος τελείως, ουκ επί-σκοπείς, δεν εντοπίζεις, δεν θωρακίζεις, δεν αποτρέπεις και δεν καταργείς κάθε εκδήλωση και προσευχή αιρετική, σε Ναό μάλιστα που βρίσκεται υπό την επίβλεψή σου, τότε βλασφημείς, βλάπτεις τη φήμη της Αμολύντου Ιερότητος Ορθοδόξου Ναού. Βλάπτεις τη φήμη του Παναγίου Πνεύματος που χορηγεί την αγιότητα και ιερότητα και επισφραγίζει την Ορθόδοξη Λατρεία με τα αδιάρρηκτα δεσμά της Αληθείας.
Στα τραγικά, εξοργιστικά και απαράδεκτα γεγονότα του Βόλου, και μάλιστα μέσα στον Ορθόδοξο «ιερό» (υποτίθεται) Ναό της «Αναλήψεως του Χριστού» (ο Ναός χάνει αυτομάτως κάθε ιεροπρέπεια και ιερότητα όταν ενώπιον του Θυσιαστηρίου, ενώπιον του Δεσποτικού, των Αγίων Εικόνων, ενώπιον Αγγέλων και Αρχαγγέλων, ακούγονται και ξεχύνονται στο δάπεδο προσευχές αιρετικών, καθότι δεν αναπέμπονται, δεν αναβιβάζονται προς το Θεό), σε κάθε περίοδο του έτους αλλά, το χειρότερο και ανατριχιαστικότερο, κατά την Αγία και Φρικτή Μεγάλη Εβδομάδα, όλα αυτά αποτελούν Αντι-Κανονική, Αντορθόδοξη, Αντί-Χριστη και Παν-Συνοδικώς καταδικασμένη ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ.
Συμπροσευχή έχουμε ακόμη και όταν εμείς ΔΕΝ συμμετέχουμε στην αιρετική υμνωδία και προσευχή, αλλά στεκόμαστε θεατές απαθείς κι απλοί, ως ακροατήριο. Συμπροσευχή υφίσταται ασχέτως εντός ποίου Ναού αυτή τελείται, είτε σε Ορθόδοξο, είτε ετερόδοξο, ακόμη και σε αίθουσα, στην ύπαιθρο ακόμη. Μη σας φανεί παράξενο, υπερβολικό και παρατραβηγμένο: Αλλ’ ακόμη και στην τηλεόραση ή στο ράδιο εάν αυτή τελείται, και μεις την αποδεχόμαστε ως κοινή και συνευδοκούμε, (“Ανάθεμα τοις συνευδοκούσι” = Ζ’ Οικουμ. Σύνοδος) πάλι έχουμε συμμετοχή, πάλι ευθυνόμαστε για συμπροσευχή, αν δεν πατήσουμε το κουμπί κι αλλάξουμε κανάλι. Πάλι θα το πω. Τέτοια απαγορευμένη συμπροσευχή ΔΕΝ είν’ αποδεκτή από το Θεό, την μισεί, την απεχθάνεται, την αηδιάζει. Τη «ξερνά» και την ξεβράζει ως εμετό Θεϊκό. “Εμέσω αυτούς εκ του στόματός Μου!” (Αποκ. 3:16).
Έστω και εάν ο κάθε αιρετικός σκηνοθετεί, δραματοποιεί το ουρλιαχτό της Παναγίας, τον πόνο της Παναγίας από τη πύρινη ρομφαία που διαπερνά τη καρδιά της, και την ονομάζει «Παναγία του Πόνου» ας την πει όπως θέλει, ας το παρουσιάσει όπως θέλει, στο δικό του χώρο του όμως, στα όριά και περιθώριά του, έστω κι αν ο κάθε Ισπανός, με ‘γιά του και χαρά του, γδαρθεί και ξεσκιστεί και σε σταυρό γυμνός να κρεμασθεί, αυτή ‘ναι δική του προσευχή, θέατρο δικό του. Στο Ναό του. Και μεις τα δικά μας, στο Ναό μας. Το δρόμο τους, και το Δρόμο μας.
Οι Οικουμενιστές αρχιερείς όμως, και οι λοιποί σιγοντάρονες αυτούς ιερείς, μοναχοί και μοναχές και θεολόγοι που τους ανέχονται, εμπεριέχονται στη Μνημόνευση, ενέχονται στο μολυσμό, ευθύνονται για τον ανέσπερο μαγαρισμό, ενώνονται με την παναίρεση και ένοχοι καθίστανται για την βλασφημία. Με τη δική τους Κοινωνία, με τη δική τους ανοχή και συμβιβασμό, ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΟΝΤΑΙ στο Μέλος το Οικουμενιστικό και άρα, κάθε άλλο μέλος ορχηστρικό, βλάσφημο, αιρετικό, ευπρόσδεκτο κι αυτό, «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα!»
Δεν ξέρω εάν το «άφες αυτοίς» πράγματι ισχύει και για αυτούς. Οι τοιούτοι γαρ, οίδασι τι ποιούσι, και οίδασι καλώς. Αινούσι κακώς, αισχίστως, οικουμενιστικώς. Θα τους δικάσει όχι μόνο ο Θεός, αλλά και η ιστορία, και οι Ορθόδοξοι Πιστοί. Θα τους δικάσει ο χρόνος, η στιγμή και θα μετανιώσουν τη στιγμή της Μνημονεύσεως του Πάπα, αλλά τότε… μάλλον θα ‘ναι αργά…

ΠΗΓΗhttp://paterikiparadosi.blogspot.gr/2015/04/blog-post_43.html